Korniluk: Dla "Mary" nie ma sufitu

ROZMOWA Z Kamilem Kornilukiem, pierwszym trenerem Dominika Marczuka

Dla "Mary" nie ma sufitu

Co czuje trener, kiedy jego wychowanek wchodzi na boisko w pierwszej reprezentacji kraju?

- Dumę! Uśmiech nie schodzi mi z twarzy. Dominik spełnia nie tylko swoje, ale także moje marzenia. Jestem z niego bardzo dumny.

Sądziłeś, że w meczu Ligi Narodów dostanie szansę debiutu?

- Jak zobaczyłem, że ma powołanie, to napisałem do niego, iż czekam na debiut i wierzę, że zagra. I tak się stało. To naprawdę fajne uczucie - widzieć dzieciaka, który tak fajnie się rozwinął i jest dumą miasta oraz Huraganu Międzyrzec Podlaski.

No i jeszcze trafił do siatki. Pal licho, że dostaliśmy łomot...

- Miałem przeczucie, że uda mu się strzelić bramkę. Szkoda, że nie zdobył gola w pierwszej sytuacji. Fajnie się go ogląda. Widać, że jest głodny gry dla reprezentacji. Szkoda, że nie mógł cieszyć się z debiutu i trafienia w wygranym meczu reprezentacji. Na to przyjdzie jeszcze czas. Wiem, że wszyscy będziemy mieli z niego pożytek. Każdy z nas będzie czuł wielką dumę.

Jeszcze raz przypomnij, jak trafił pod twoje skrzydła?

- W Międzyrzecu Podlaskim był turniej dla dorosłych z okazji Wielkiej Orkiestry Świątecznej pomocy. W przerwie między meczami mały Dominik wziął piłkę i kiwał każdego. Nikt nie mógł mu jej zabrać. Podszedłem do niego i zaprosiłem na trening.

Chyba skłamiesz, jeśli powiesz, że wiedziałeś, iż wyrośnie na piłkarza dużego formatu?

- Moim marzeniem jako trenera było wychować reprezentanta Polski,  zawodnika grającego co najmniej na poziomie Ekstraklasy. O tym, że będzie mistrzem Polski, a do tego, że będzie grał w MLS to ciężko jest sobie wymarzyć. On tego właśnie dokonał, a w dodatku tak młodym wieku.

W przeszłości organizowałeś spotkania swoich byłych i obecnych wychowanków. Teraz będzie podobnie?

- To już taka nasza tradycja. Zapytam zawodników, czy w tym czasie będą w Międzyrzecu Podlaski. Mam nadzieję, że po raz kolejny da się nam spotkać przed świętami. Dla moich młodziutkich zawodników będzie to po raz kolejny wyjątkowe spotkanie.

A jak z lotem do Stanów Zjednoczonych. Miałeś w planach obejrzeć Dominika na żywo...

- (śmiech - przyp. red.). Jak przyleci do Polski i się spotkamy, to pogadamy.

A gdzie oglądałeś debiut "Mary"?

- Takie mecze oglądam w najlepszym towarzystwie, czyli z  moją Moniką.

Jakie momenty ze wspólnej przygody utkwiły Ci w pamięci?

- Było ich kilka. Jednym z nich była sytuacje, gdy zawiozłem zawodników na konsultacje kadry wojewódzkiej. W tej grupie był Dominik. Widziałem, jak się stara na każdych zajęciach. Później otrzymałem informację, że ma słabe warunki fizyczne i nie załapie się do kadry.

I co było dalej?

- To go nie zniechęciło. Na kolejną konsultację już się dostał. Z czasem był kapitanem reprezentacji województwa lubelskiego. Wiedziałem, że Dominik jest taki chłopcem, w którego wystarczy uwierzyć, a on się odwdzięczy. Zresztą, większość moich wychowanków taka była.

Kolejna sytuacja...

- Pamiętam naszą rozmowę wychowawczą. Przyszedłem do niego do domu. Rozmawialiśmy o tym, jak powinien zachowywać się kapitan. Jakie ma mieć cechy, jak powinien pomagać drużynie, jak powinien odnosić się do kolegów i czego ja jako trener oczekuje od niego. To była pierwsza i ostatnia tego typu rozmowa. Zrozumiał wszystko.

Widzisz sufit w karierze Dominika?

- Już kiedyś mówiłem, że nie ma dla niego ograniczeń. Nie po to mówiłem moim zawodnikom o marzeniach, że trzeba ciężkiej pracy, pokory, odwagi, a także pomocy dobrych ludzi na swojej drodze. Wówczas mogą osiągnąć wszystko i nie muszą się ograniczać. Cieszą mnie też to, że inni moi wychowankowie, którym zaszczepiłem pasję do piłki, sportu, realizują się w różnych pasjach. Są: trenerami, nauczycielami, wojskowymi czy graj w niższych ligach. Najbardziej cieszy mnie to, że wyrośli na dobrych ludzi.

Dominik marzy o grze w FC Barcelonie...

- Marzy, a ja marzę go tam zobaczyć.

Najniższy, a najlepszy

Jego talent został szybko dostrzeżony przez trenera reprezentacji województwa.

- Był kapitanem drużyny. Kiedyś szkoleniowiec zespołu - Krzysztof Gralewski powiedział, że jeśli Dominik nie będzie grał na poważnym poziomie, to on rzuca pracę trenerską. Nie tylko on widział w nim duży talent. Ten chłopak ma duży potencjał. Zawsze się wybijał. Ma dobrą cechę dla sportowca. Nigdy nie odpuszcza. Chce wygrać każdy mecz. Co więcej, każdą gierkę. W mojej drużynie trzymał obronę. Był najniższym zawodnikiem, a mało kto potrafił wygrać z nim walkę o górną piłkę - mówi Korniluk.